Skip to main content

Polskie instytucje w Paryżu

Najwyższy czas opublikować trzecią i ostatnią część cyklu o polskich śladach w Paryżu. 
Dwie poprzednie znajdziecie pod tymi linkami (pierwsza część i druga część).
Zacznę od Szkoły Polskiej, której początki sięgają połowy XIX wieku. 
"Przedstawiciele Wielkiej Emigracji, głównie członkowie rządu, posłowie, oficerowie, publicyści i pisarze założyli w Paryżu Stowarzyszenie Naukowej Pomocy, mające wspierać materialnie Polaków, pragnących studiować. Stowarzyszeniu przewodniczył książę Adam Czartoryski". 
Szkoła ta miała na celu przekazywanie polskich tradycji dzieciom emigrantów z okresu powstania listopadowego. Rozpoczęła swoją działalność w 1842 roku, w Châtillon-sous-Bagneux. Na początku miała jednego nauczyciela i liczyła 19 uczniów. Stopniowo szkoła zaczęła się rozrastać i przeniesiono ją do Paryża. Obecnie mieści się przy 15, rue Lamandé, w 17 dzielnicy. Więcej o historii szkoły przeczytacie tutaj.




Drugą instytucją naukową, istniejącą od 1893 roku, jest Polska Akademia Nauk – Stacja Naukowa w Paryżu (Centre scientifique de l'Académie polonaise des sciences à Paris). Adres: 74 Rue Lauriston, 75116 Paris.
Powstała 3 maja jako ośrodek zagraniczny Akademii Umiejętności w Krakowie. Pierwszym przewodniczącym Komitetu Miejscowego Stacji, mieszczącego się w budynku Biblioteki Polskiej w Paryżu został książę Władysław Czartoryski, sekretarzem zaś, a później delegatem Akademii - Władysław Mickiewicz. Po jego śmierci, w 1926 roku, stanowisko delegata PAU przy Bibliotece Polskiej i Stacji Naukowej objął Franciszek Pułaski. Od 1946 roku przedstawicielem PAU był Stanisław Wędkiewicz. W wyniku konfliktu pomiędzy emigracją a nowymi władzami podjęto uchwałę PAU o rozdzieleniu Stacji Naukowej od Biblioteki Polskiej w Paryżu. 
Placówka organizuje konferencje i wydaje publikacje. Od 1998 roku wydaje pismo w wersji francuskiej i polskiej "Annales. Centre Scientifique de l'Académie Polonaise des Sciences à Paris" stale współpracuje z UNESCO, Académie des Sciences de l'Institut de France oraz Centre National de la Recherche Scientifique.


Instytut Polski w Paryżu to placówka kulturalna podlegająca Ministerstwu Spraw Zagranicznych RP, założona w 1979 roku. Prowadzi współpracę z Polskim Instytutem Sztuki Filmowej , Instytutem Książki, Instytutem Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego, Narodowym Instytutem Fryderyka Chopina i Instytutem Adama Mickiewicza. Zajmuje się promocją kultury, nauki i sztuki polskiej we Francji. Zajmuje się też współpracą kulturalną, współpracą naukową i techniczną między Polską a Francją.
Siedziba instytutu mieści się przy 31 Rue Jean Goujon, w 8 dzielnicy.



Było o szkole, bibliotece więc warto wspomnieć o polskiej księgarni. Znajduje się ona na bulwarze Saint-Germain 123 i kontynuuje tradycje oficyny wydawniczej założonej w 1833 r. Działająca od 80 lat instytucja należy do Very Michalskiej, która prowadzi wydawnictwo Noir sur Blanc, promując polską literaturę we Francji.
O Ambasadzie Rzeczypospolitej Polskiej we Francji nie będę się rozpisywać. Wspomnę tylko, że podobno jest to najładniejsza polska ambasada na świecie. Kilkakrotnie miałam okazję być tam i zwiedzać te piękne wnętrza. Budynek mieści się przy 57, rue Saint-Dominique.

Kończąc wątek instytucji polskich wspomnę o Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów (SPK). Jest to centralna organizacja kombatancka założona w 1946 w Londynie, skupiająca lokalne organizacje kombatanckie działające w krajach osiedlenia się żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, którzy pozostali na emigracji po zakończeniu II wojny światowej. 
Federacja Światowa Stowarzyszenia Polskich Kombatantów zrzesza obecnie 24 organizacje kombatanckie. W Paryżu znajdziecie ją przy 20 Rue Legendre, w 17 dzielnicy.


Zapewne słyszeliście o Hôtelu Lambert. To dawna rezydencja rodziny Czartoryskich, w której bywał kwiat polskiej Wielkiej Emigracji: Chopin, Mickiewicz, Słowacki i Kossak, oraz francuscy artyści Eugene Delacroix i George Sand. Niestety mimo dobrych warunków sprzedaży, które późniejszy właściciel Rotchild zaproponował polskiemu rządowi, ten nie odkupił tak wartościowej dla naszego narodu posiadłości. Teraz należy ona do arabskiego szejka i wkrótce zostanie tam otwarty hotel. Trochę szkoda, że taki cenny kawał historii nie został w polskich rękach.
Zdjęcia nie są mojego autorstwa, gdyż obecnie budynek jest zasłonięty.

Wspomniałam o Chopinie, to może napisze parę słów o jego mogile. Nasz wielki kompozytor został pochowany na paryskim cmentarzu Père-Lachaise. Mogiła została odsłonięta 17 października 1850 (w pierwszą rocznicę śmierci artysty) a jej autorem jest Auguste Clésinger (mąż Solange Dupin, córki kochanki Chopina, George Sand). Składa się ona z cokołu z marmurową figurą muzy Euterpe pochylonej nad złamaną lirą. Na przedniej ścianie cokołu znajduje się medalion z podobizną muzyka z lewego profilu.

Kolejnym wielkim Polakiem pochowanym w Paryżu był Juliusz Słowacki. Spoczywa on na paryskim Cmentarzu Montmartre. Idea sprowadzenia prochów poety do kraju zrodziła się w pierwszych latach XX wieku. Postanowiono przenieść je do Krakowa i złożyć w podziemiach katedry wawelskiej w setną rocznicę urodzin wieszcza, przypadającą w 1909 roku.
Jego prochy zostały złożone obok Adama Mickiewicza w Krypcie Wieszczów Narodowych.
Odnowiony, pierwotny grób Juliusza Słowackiego, zaprojektowany przez przyjaciela poety, francuskiego artystę Charles’a Pétiniaud-Dubos, można nadal oglądać na Cmentarzu Montmartre.



Całkiem niedawno trafiłam jeszcze na taki pomnik. Znajduje się on w pobliżu wieży Eiffla, niedaleko Place de Varsovie.
Jeśli są miejsca, ulice, pomniki i inne związane z Polską obiekty, o których nie wspomniałam, to dajcie mi koniecznie znać.

Comments

  1. Odnoszę wrażenie że w Polsce zbyt rzadko upamiętnia się ważne daty, a zbyt często zwarca uwagę się na bzdury które mają może znaczenie ale nie w tym sensie by stawiać je na pomniki.

    ReplyDelete
  2. Sa tez dwa pomniki Chopina : jeden w Ogrodzie Luksemburskim a drugi w Parku Monceau.
    Statua Mickiewicza nad Sekwana,
    statua Ksiecia Jozefa Poniatowskiego w Luwrze (i popiersie w Wersalu),
    pomnik ku czci Polakow poleglych w obronie Francji na cmentarzu Père Lachaise.

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Wizyta w Pałacu Elizejskim - Journées européennes du patrimoine 2016

  Miał być post o Rouen, Mont-Saint-Michel i Vaux-le-Vicomte, ale napiszę post o tym, w czym uczestniczyłam w ten weekend, czyli o Europejskich Dniach Dziedzictwa.    Już po raz 33 w całej Francji udostępniono zamknięte na co dzień dla publiczności miejsca. Można było zobaczyć wnętrza ministerstw, ambasad, pałaców, zamków, siedzibę radia, telewizji itp.  Wstęp do muzeów był bezpłatny w ten weekend. Ale jak coś jest za darmo, to wiadomo, że znajdzie się wielu chętnych by z tego skorzystać. Tak więc do tych najbardziej popularnych miejsc trzeba było odczekać w kilkugodzinnych kolejkach. Zdjęcie powyżej - widok na pałac od strony dziedzińca, poniżej - od strony ogrodów. My w sobotę zwiedziliśmy Senat, a w niedzielę Pałac Elizejski. By wejść do siedziby prezydenta należało swoje odczekać, a następnie przejść dwie kontrole. Sprawdzali bardzo dokładnie, wyciągnęli mi wszystkie rzeczy z torebki, otwierali wszystkie zamki w portfelu i po raz kolejny straci

Zamki nad Loarą. Azay-le-Rideau

Dolina Loary to kraina historyczna Francji, na obszarze której znajduje się ponad 300 średniowiecznych i renesansowych zamków oraz pałaców doby oświecenia. Są one prawdziwymi arcydziełami architektury. Wnętrza zamków kryją ogromne kolekcje mebli, gobelinów, obrazów.  Tutaj wszystko jest przesiąknięte historią z życia francuskich królów XVI wieku. 2 grudnia 2000 roku UNESCO wpisało środkową część doliny rzeki, pomiędzy ujściami Maine i Sully-sur-Loire, na swoją prestiżową Listę Światowego Dziedzictwa. Korzystając więc z długiego majowego weekendu i słonecznej pogody postanowiliśmy zwiedzić kilka z tych zamków. Pierwszego dnia pojechaliśmy zobaczyć zamek w Azay-le-Rideau, zwany perłą architektury renesansu. Gilles Berthelot otrzymał tytuł szlachecki i zamek w 1510 roku i rozpoczął jego rekonstrukcję w stylu włoskim. W 1537 r. Franciszek I przejął zamek i ofiarował go swojemu towarzyszowi broni, Antoniemu Raffin. Po rewolucji posiadłość nabył